به شهربند تعلق دمی قرار ندارم سر مصاحبت اهل این دیار ندارم دماغ دیدن اغیار و جور یار ندارم منم که با بد و نیک زمانه کار ندارم مربی ام بود آب و هوای مملکت عشق چو نخل عشق بجز شعله برگ و بار ندارم زنی گرم سرپایی به دامن تو زنم دست اگرچه خاک رهم، طبع برد بار ندارم مراست کنج قناعت هزار شکر خدا را که چشم لطفی از ابنای روزگار ندارم جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزلیات : شمارهٔ ۸۴۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102735