دل پراضطرابی؛ دست و پا گم کرده ای دارم سری؛ با کافری راه خدا گم کرده ای دارم به خوب و زشت چون آینه نبود راحت و رنجم به حیرانی ضمیر مدعا گم کرده ای دارم به خود از کوی بیهوشی چنان آهسته می آیم که پنداری در این ره جابجا گم کرده ای دارم به غیر از ساده لوحی نیست گر جمعیت خاطر طمع از چرخ یعنی دست و پا گم کرده ای دارم به جای اشک جویا ریخت مشک تر به دامانم دل در کوچهٔ زلف دو تا گم کرده ای دارم جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۰۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102796