تا بر گل تو سنبل پر خم دمیده است بوی بهشت در همه عالم دمیده است صبح است و جامه چاک زدی درمی صبوح صبحی چنین ز جیب فلک کم دمیده است حور و فرشته را اگر از جان سرشته اند بوی محبت از گل آدم دمیده است در حیرتم ز مهر خطت از دل رقیب کز سنگ خاره سبزه خرم دمیده است اهلی درین چمن مشو از خار غم ملول زان رو که خارو گل همه با هم دمید است اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۵۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/103419