بر آستان حرم زاهدی که سر میزد شبش به میکده دیدم دری دگر میزد خوش آنکه در ره خود روی چون رزم میدید ز نعل مرکب خود سکه یی بزر میزد شعاع شمع فلک پیش آتشین رویش به صد هزار زبان بانک الحذر میزد خراب فتنه خال و خطش نه امروزم که در دل ازل این تخم فتنه سر میزد ز خار پای کشیدن از آن کشیدم دست که زخم سوزنم از طعنه بیشتر میزد خوش آن طبیب که اهلی چو مرهمی میجست هزار ناوکش از غمزه بر جگر میزد اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۶۰۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/103765