رشک رقیب تا کیم ای بیوفا کشد خواهم اجل رقیب ترا یا مرا کشد میرم ز درد اگر بتو گوید کسی سخن غیرت بلاست وه که مرا این بلا کشد پروانه یی که رشک ز بیگانه میبرد دستش بغیر چون نرسد خویش را کشد تا کی فلک به مهر جهانی بپرورد وان ناخدای ترس به تیغ جف کشد باری بپرس اهلی از آن بیوفا طبیب کآخر چو خسته یی ننوازد چرا کشد اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۶۹۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/103856