ساغر زده و شمع قد افراخته یی باز در خرمن گل آتشی انداخته یی باز پیداست از آن خنده شیرین نهانی با غمزده یی شعبده یی باخته یی باز من سوخته خرمن شدم از نعل سمندت چون برق چرا بر سر من تاخته یی باز انگشت نما چون مه نو کردیم از ضعف رسوای جهان از ستمم ساخته یی باز آتش ننشست ای گلت از کشتن بلبل مست از پی خون ریختن فاخته یی باز با لاله ستان دل از آنت نظر افتاد کز لاله دلسوخته نشناخته یی باز آهت چو شفق دامن افلاک گرفته اهلی علم داد بر افراخته یی باز اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۸۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104015