من از محرومی خود یا زرشک محرمان سوزم ز غمهای تو میرم یا ز طعن بی غمان سوزم ز بس داغ دل خود و سوز درون همنشینانم نسوزم بهر خود چندانکه بهر همدمان سوزم زکات حسنت ای یوسف نگاهی سوی من میکن مهل کز حسرت وصل تو چون بیدر همان سوزم چرا حور و پری خود را مقابل با تو میسازند چه نا انصافیست این، وه کزین نامحرمان سوزم ز مغز استخوان اهلی چو شمعم مرهم داغ است وزین مرهم بداغ حسرت بیمرهمان سوزم اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۵۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104114