از داغ می اگرچه در آتش چو لاله ام باری چو لاله سوخته یک پیاله ام من خود چه اختیار به می داشتی و جام گر پیر ره پیاله نکردی حواله ام پیری بسال نیست بمعنی بود یقین پیرم من و مرید شراب دو ساله ام شادم ز خوان وصل بسنگی که میخورم یعنی سگ بتان نه ز بهر نواله ام اهلی بگوش غیر فغانم کجا رسد هم او که زخم زد شنود آه و ناله ام اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۵۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104121