من که از دور ترا بینم و مدهوش شوم کی بود طاقت آنم که هم آغوش شوم گرچه ناز تو مرا جامه تن کرد قبا کشته ناز تو ایسرو قباپوش شوم نالم از درد و زین ناله چو سودی نبود گریه زار کنم آخر و خاموش شوم بسکه شیرینی گفتار تو هوشم بربود نشوم پند کسی گر همه تن گوش شوم اینکه چون اهلی دلسوخته نالم زانست که مبادا ز ضمیر تو فراموش شوم اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۸۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104151