منم آنکه مست و بیخود ز غم تو لاله رویم همه عشق و درد و داغم همه شوق و آرزویم تو بهار عاشقانی بخدا اگر نباشی نه بهار باغ بینم نه گل و سمن ببویم مگرت بخواب بینم چو حیات خضر اگر نه خبر تو از که پرسم اثر تو از که جویم؟ ز محبت تو با من همه خلق چون رقیبند بکه راز خود گشایم غم خویش با که گویم؟ دل عاشقان بمویی ز امید بسته داری بوفا که مگسل از من که ضعیفتر ز مویم همه جان اگر شوم من نگهت هنوز نتوان مگر آنکه چشم و جان هم ز غبار تن بشویم تو که پادشاه حسنی بگدا کجا نشینی بزکوه حسن گای نظری فکن بسویم زمن آن غزال مشکین نرمد ز طعن مردم من ازین کرشمه اهلی سگ آن فرشته خویم اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۰۰۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104170