سرو من، چون سخن از لعل چو قندت گویم بوسه یی خواهم و ترسم که بلندت گویم آتش دل مگر از سینه خود آید بزبان ورنه من حال دل سوخته چندت گویم میرسی خرم و خندان مگذر بهر خدا تا دعایی ز پی دفع گزندت گویم بشنو از من سخنی ای دل غافل بخود آ گرچه زان کار گذشتست که پندت گویم شد پسند دل اهلی ز تو دشواری غم زان قبول دل دشوار پسندت گویم اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۰۲۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104185