تا چند ز من گوشه ابروی بتابی ایقبله من چند ز من روی بتابی چون من ز عنان تافتنی سوختم از تو وای آنکه عنان دل ازین سوی بتابی روزی به بتان گر بنمایی ید بیضا دست همه زان ساعد و بازوی بتابی من بسته آنکاکلم اینجور تو تاچند بیهوده بقصدم خم گیسوی بتابی سرگشته چو پرگار شود کار تو اهلی گر سر ز خط او سر یکموی بتابی اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۲۹۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104458