ای یوسف عزیز چه از ما نهان شوی از ما مپوش رخ که عزیز جهان شوی ماه تمام من که کمی چون مهت مباد یارب همیشه پیر شوی و جوان شوی من پیر روشن آینه ام ای شکر دهن طوطی سخن شوی چو بمن همزبان شوی بشنو سخن که حسن قبولی دلست و بس این نکته گر قبول کنی نکته دان شوی یوسف شنیده یی که عزیزی بخلق یافت گر خلق و لطف پیشه کنی بیش از آن شوی اهلی مگیر گوشه ز ابرو کمان خویش گر هم ز تیر طعنه بعالم نشان شوی اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۳۲۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104486