دگرم ز چشم گریان بهزار دلستانی چو فرشته میخرامی که چو ماه آسمانی ز قبای نیلگونت بگمان فتاده خلقی که مگر به نیل چشمم گذری کنی نهانی همه روز مهر خوبان ز حسود می نهفتم تو ولیکن آفتابی ز کسی نهان نمانی نه تو بودی ای پریرخ که زدی بتیغ خلقی ز هلاک من چه ترسی بکشم چنانکه دانی ز فسون چشم مستت که فسانه گشت اهلی بجهان فتاده فتنه تو چه فتنه جهانی اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۳۳۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104494