کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست گر آفتاب سعات برو نظر نظر دارد همیشه همدم اقبال و بخت مسعودست وگر ز پرتو خورشید بخت شد محروم چو سایه تا بابد تیره روز و مردودست مکوش بیهده راضی بقسمت خود باش که قسمت ازلی هر چه شد همان بودست اهلی شیرازی : دیوان اشعار : قطعات : شمارهٔ ۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104645