هر چند لب تو شربت نوش بود خامش ز طلب عاشق مدهوش بود چون خسته نه درد خود شناسد نه دوا در پیش طبیب به که خاموش بود اهلی شیرازی : دیوان اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۲۰۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/105008