هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ در تشنگی به چشمه حیوان خورم دریغ آن ساده روستایی شهر محبتم کز پیچ و خم به زلف پریشان خورم دریغ در رشکم از صلا و ملالم ز دورباش بر خوان وصل و نعمت الوان خورم دریغ خواهم ز بهر لذت آزار زندگی بر دل بلا فشانم و بر جان خورم دریغ رفتار گرم و تیشه تیزم سپرده اند از خویشتن به کوه و بیابان خورم دریغ از خود برون نرفته و در هم فتاده تنگ در راه حق به گبر و مسلمان خورم دریغ زین دود و زین شراره که در سینه من ست سازم سپهر گر نه به سامان خورم دریغ دل زان تست هدیه تن کن کنار و بوس چند از تو بر نوازش پنهان خورم دریغ کاری ندید آن که توان در من آفرید در شوره زار خویش به باران خورم دریغ غالب شنیده ام ز نظیری که گفته است «نالم ز چرخ گر نه به افغان خورم دریغ » غالب دهلوی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۲۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/106064