هر آن که روی تو را رنگ ارغوانی داد مرا ز عشق تو رخسار زعفرانی داد نه رخ نمود، نه آراست قد، نه زلف گشود به حسن خلق و وفا داد دلستانی داد ز ضعف مانده ام از راه جستجوی وصالت به خاک پای تو از دست ناتوانی داد ز درس عشق تمنای علم محو نمودم سبق ز مصحف رویش مرا روانی داد شنو ز شعر سعیدا نوای درد و الم اگرچه داد مذاق سخن، فغانی داد سعیدا : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۱۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/107507