در قیامت همه کس طالب و جویا باشد دل ما طالب این قدر معلا باشد عشق،کان جان و دل و دین ز تو باز استاند عشق نبود،مگر آن طامه کبرا باشد در جهان گشتم و آفاق سراسر دیدم ذات انسانست،که هم اسم و مسما باشد هر کرا جان و دلی هست به جانان نزدیک راحت جان و دلش باده حمرا باشد من،که با خاک سر کوی تو شوقی دارم سر کوی تو مرا جنت ماوا باشد دل و دین برد ز من، جان طلبد،چون سازم؟ هر کجا عشق بود جمله ازینها باشد چند گویی تو ازین عقلک بی عقل مدام؟ مثل عشق و خرد پشه و عنقا باشد من ندانم که چه حالیست که پیوسته به جان دلم آشفته آن قامت و بالا باشد؟ در صبوحی،که سر از خاک برآرند همه قاسمی بنده آن خسرو جانها باشد قاسم انوار : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/108323