درویش، که حرف او بصورت پنجست هریک بمثابه ای که بیش از پیشست دالست دلیل آنکه با درد بساز گر بر تن تو هر سو مو صد نیشست را، روی و ریا مکن، که این روی و ریا رسوایی بیگانه و رنج خویشست و اوست وداع غیر مولی کردن وین کار چنین کار یکی بی خوشست یا، یک دل و یک رنگ شو اندر ره عشق یکتا نشود، هر آنکه او با خویشست شین، آنکه کند شکر و شکایت نکند وندر پی خصم خویش نیک اندیشست آنرا که چنین پنج خصایل دادند دریاب و درو گریز کو درویشست قاسم انوار : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/108762