منم که نشئه می از خمار نشناسم منم که جوش خزان از بهار نشناسم چنان فریفته شوقم به راه وعده او که سر ز پا و دل از انتظار نشناسم نهاده ام سر آسودگی به پای گلی که غنچه را ز چراغ مزار نشناسم ز شرم جلوه شوخ تو نوبهار گداخت عجب مدار که گل را ز خار نشناسم به عالمی ندهم مصرعی اسیر نیم که قیمت سخن آبدار نشناسم اسیر شهرستانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۷۵۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/109671