دلم ز درد فراقش فغان برآوردست مرا فراق عزیزان ز جان برآوردست گل وصال امید درخت دلداران به بخت من همه جور زمان برآوردست ز تیر غمزه اش ای دل حذر کنی اولی که ترک مست ز ترکش کمان برآوردست رخش ز شرم ببردست رنگ و بوی گل لبش به شکّر مصری زیان برآوردست میان صحن چمن قامت چو شمشادش دمار از قد سرو روان برآوردست اگرچه نیست جهان را وفا ولیک ز بخت جفا دو دست به کار جهان برآوردست به کام دشمن بدگو همیشه باد آنکس که دوستان همه از دوستان برآوردست جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/112600