درد ما را ز وصال تو دوا کی باشد کام جانم ز دهان تو روا کی باشد به وفا وعده همی کرد که یارت باشم در دل ماه رخان مهر و وفا کی باشد گفته بودی غم کارت بخورم صبری کن صبرم از روی نگارین تو تا کی باشد آنکه جان را به غمت باخت و نشد شاد به وصل به غم و اندُهت ای دوست سزا کی باشد بیش از این جور و جفا بر من مسکین مپسند که مرا طاقت این جور و جفا کی باشد از جهانم شده یکتا به غمت خرسندم که به یک دل صنما قبله ی دوتا کی باشد چون تو سلطان جهانی نظری دار به ما گرچه اندیشه سلطان و گدا کی باشد جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/113000