چرایی این چنین فارغ ز حالم ز درد هجر تو تا چند نالم ز من پرسی که چونی جانم ای جان گرفت از جان خود بی تو ملالم به هجرانم بگو تا کی کنی قید شبی ننوازی آخر از وصالم ز آه سوزناکم زلف خود بین که حالش شد پریشان تر ز حالم نکردی از وصالم یک زمان شاد بسی دادی به هجران گوشمالم چه باشد ار به لطفت شربت آبی دهی زان چشمه آب زلالم مگر در صبحدم آرد نسیمی ز سوی لطف تو باد شمالم کمالش را کماهی چون بگویم چو من مدهوش حیران در جمالم خیالش مونس جان جهانست ولی یک دم نیاری در خیالم جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۰۱۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/113462