با روی چو ماه و قد چون سرو چمن با زلف معنبر و رخ همچو سمن در باغ شد و به حسن خود می نازید می گفت که سرو و گل کدامند چو من جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۲۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/114143