هرگه که گلی تازه به صبحم بنمود کز دیدن آن فتوح روحم بفزود زان گل بویی هنوز بر من نوزید کش باد فنا ز پیش چشمم بربود جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها : شمارهٔ ۱۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/114247