هرگه که گلی تازه به صبحم بنمود
کز دیدن آن فتوح روحم بفزود
زان گل بویی هنوز بر من نوزید
کش باد فنا ز پیش چشمم بربود
جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : در مرثیهٔ فرزند دلبند سلطان بخت طاب ثراها : شمارهٔ ۱۷
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/114247