ای دل بی رحم تو را، مایه ی شادی غم ما این چه بلا بود قضا، من ز کجا نوز کجا تا که ز من جور و جفا، شرم نداری ز خدا اینت بلائی که توئی، یارب زنهار تورا یا رب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی نگار جادو سخنی، سوار لشکرشکنی آفت هر جان و تنی، فتنه دور ز منی چون غمزه بر غمزه زنی، گشته بهم برفکنی اینت بلائی که توئی، یا رب زنهار ز تو یارب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی گرچه توئی سرو سهی، بچهره خورشید و مهی چوپای در مهد نهی، ز دور نادیده رهی دل بربائی ز رهی، برزنی و عشوه دهی اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو یارب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی برکنی از عشوه سرم، خون کنی از غم جگرم شبی چو باران بگرم، ور نخرامی زدرم غصه ز تو چند خورم، محنت تو چند برم اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو یارب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی شیفته زار توام، عاشق رخسار توام گشته و بیمار توام، بدل گرفتار توام بجان. خریدار توام، بیا. که در کار توام اینت بلائی که توئی، یارب زنهار ز تو یارب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی باشد شرمیت یقین، از من رنجور حزین زغمزه بگشای کمین، مگر از این غمزه کین اثیر خود را به از این، ز دوستداران بگزین اینت بلائی که توئی، یارب زنهار زتو یارب زنهار ز تو سخت بلائی که توئی اثیر اخسیکتی : دیوان اشعار : ترکیبات : شمارهٔ ۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/116125