چو میرم در هوایت کاشکی خاک درت گردم گهی با گردبادی خیزم و گرد سرت گردم شود بر پهلویم هر استخوانی خنجری هر گه ز پهلویی بپهلویی بیاد خنجرت گردم دران حالت که آن شمع بتان را گرد سر کردی بگو حال من ای پروانه قربان سرت گردم برآمد جان شیرینم ز حیرت جان من تا کی اسیر تلخ کامی بی لب جان پرورت گردم دران وقتی که تو رخساره خوی کرده بنمایی گشایم دیده و حیران گلبرگ ترت گردم ز خاک آستان او مرا بردار ای گردون ز رنج من بیاسا چند خار بسترت گردم فضولی ره بخاک درگه پیر مغان بردم بیا تا سوی آب زنده گانی رهبرت گردم فضولی : دیوان اشعار فارسی : غزلیات : شمارهٔ ۲۸۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/116988