جانا دهنی چو پسته داری در پسته گهر دو رسته داری صد شور به پسته در فتاده است زان قند که مغز پسته داری قندیم فرست و مرهمی ساز زین بیش مرا چه خسته داری در هر سر موی زلف شستت صد فتنهٔ نانشسته داری گفتی به درست عهد کردم صد عهد چنین شکسته داری در تاز و جهان بگیر کز حسن صد ابلق تنگ بسته داری یک گل ندهی ز رخ به عطار وانگاه هزار دسته داری عطار نیشابوری : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۷۷۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/11728