برخیز و بده باده چه جای سخن است کامشب دهن تنگ تو روزی من است ما را چو رخ خویش می گلگون ده کاین توبه من چو زلف تو پرشکن است مجد همگر : دیوان اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۱۲۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/120845