تا به کی خیمه چو گل بر گذر باد زنم عهد خوبی گذران بینم و فریاد زنم حاصل مزرع آفت زدگان است آن گنج من غلط قرعه به ویرانه و آباد زنم بیش ازین شور نمی گنجد اگر کان نمک بر جگرسوختگی های خدا داد زنم مست شوقم می و خون درنظرم یکسانست سر ز ساقی کشم و چنگ به جلاد زنم خار حسرت به دل و خنده شادی بر لب جام غم گیرم و خود نوشم و خوش باد زنم شرح هجران تو بر مرغ گلستان خوانم شانه زلف تو بر طره شمشاد زنم گر مقیمان چمن از تو نشانم گویند بوسه ها بر قدم بنده و آزاد زنم قلم عقل ز بازیچه ساقی بشکست خنده ها بر سبق و بر خط استاد زنم منهدم گشت چو بنیاد وفا کعبه دل حاکمی کو که ز بیداد بتان داد زنم در گلستان چو حدیث قد آن سرو کنم ناوکی بر دل صد پاره شمشاد زنم من و ورد سحری نیست «نظیری » انصاف راه میخانه روم، دوش به زهاد زنم نظیری نیشابوری : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۱۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/123356