ز خراش دم به رقت، ز گداز دل به دردم دم آتشین بیانان بفسرد و گفت سردم شده ام ز خویش قانع به خیال جلق و دلقی نه به درد بازگشتم، نه ز دیده آب خوردم دهم ار غذای مرغان به خیال دام و قیدم کنم ار دعای یاران به هوای سرخ و زردم نکنم قفا به بازی که دو شش نشسته نقشم نشوم ز لعب فارغ که عقب فتاده نردم به هوای ابر خیزم فکند ز پای ثقلم به گذار سیل افتم نرود ز دیده گردم به قطار کس نگنجم چه گران بها اسیرم به عیار خس نیرزم چه بلند قدر مردم بزنم ز ننگ سنگ و بکشم ز عار خنجر به تهمتن ار درافتم بگریزد از نبردم بپرم هزار پایه ره بسته قطع سازم بجهم هزار پله پی مور در نوردم به خزان و گل نپیچم نه ز قسم رنگ و بویم به بهار و دی نسازم نه ز جنس گرم و سردم وزد از کمین نسیمی زندم به موج دریا که سحاب خشک مغزم نه ز خار و نی ز وردم به سماع جان «نظیری » ز خودم خلاصیی ده بفشان چنان غبارم، که غبار کس نگردم نظیری نیشابوری : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۲۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/123359