با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش مضمون دلنشین ز خاطره پریده باش از خود چنان مرو، که دگر رو به پس کنی از چشم خویش همچو سرشک چکیده باش غافل مشو ز دشمنی خویش، یک نفس بر فرق خود، همیشه چو تیغ کشیده باش از تندی ستیزه دشمن متاب روی چون خون گرم بردم خنجر دویده باش واعظ ز بیم دشمنی اهل روزگار از چهره زمانه چو رنگ پریده باش واعظ قزوینی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۱۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124127