چو تار چنگ کند گوشمال غم سازم چو مرغ رنگ بتنگست بال پروازم رسید ضعف بجایی که نارساست اگر کنند کوک بساز خموشی آوازم ز بس جهان شده خالی ز دوستان صدیق فرامشی بود امروز محرم رازم بشوق بال و پر افشانی فضای عدم چو گل همیشه گشاد است بال پروازم بسان بید موله درین چمن واعظ ز سرفکندگی خویشتن سرافرازم واعظ قزوینی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۸۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124192