پسند دوست نبود خود پسندی من و بیچارگی و دردمندی قدم مگذار از پستی ببالا که بد افتادنی دارد بلندی! ز حق چشم دلت را بسته دنیا که باشد کار جادو چشم بندی نباشد چون گلاب و گل گواهی که ریزد آبرو از هرزه خندی گریزانند پاکان ز اهل دولت کند پهلو تهی، آب از بلندی چه آسان خویش را واعظ بصد عیب پسندیدی باین مشکل پسندی! واعظ قزوینی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۶۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124280