غم همسایه خود خور که از آزادگیست بر سر سایه خود بید صفت لرزیدن شاه کامی کندت خانه دل زیر و زبر خانه غنچه خرابست ز یک خندیدن هر گز از سنگ جفا کم نشود شورش عشق ترک شوری ننماید نمک از ساییدن نشود کیسه وسعت تهی از دست کرم کی شود پرتو خورشید کم از تابیدن؟! واعظ قزوینی : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۷ - پند گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124377