چو رو کرد «حاجی محمد حسین » بجنت از این عالم بی بقا خروشان و جوشان ز دنبال او روان گشت خون دل از دیده ها دراین گلشن از تندباد اجل چه آزاده نخلی درآمد ز پا! گلی رفت زین بوستان! کز غمش فراموش شده بلبلان را نوا طالب کرد تاریخ فوتش ز من عزیزی بطرز سخن آشنا برآوردم از روی اخلاص دست بگفتم: «بیامرزد او را خدا»! واعظ قزوینی : دیوان اشعار : ماده تاریخ : شمارهٔ ۴ - تاریخ مرگ حاجی محمد حسین گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124516