ز درویشان بیقدر است رفعت اهل دولت را ز پهلوی پری یابد هما اوج سعادت را کشد دریای رحمت، تنگ چون مادر در آغوشت برون کن از سر خود چون حباب این باد نخوت را واعظ قزوینی : دیوان اشعار : ابیات پراکنده : شمارهٔ ۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124612