کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را بچشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را واعظ قزوینی : دیوان اشعار : ابیات پراکنده : شمارهٔ ۲۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/124634