رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت هر دو یک گوهرند، لیک به طبع این بیفسرد و آن دگر بگداخت نابسوده دو دست رنگین کرد ناچشیده به تارک اندر تاخت رودکی : قصاید و قطعات : شمارهٔ ۱۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/13847