ای قبلهٔ کوی خاکی و آبی وی فخر همه قبیلهٔ آبی ای یافته هرچه جسته از گیتی جز مثل که این یکی نمی‌یابی اجرام ز رشک پایهٔ قدرت پوشیده لباسهای سیمابی عدل تو ز روی خاصیت کرده با آتش فتنه سالها آبی بر چرخ ز بهر اختیاراتت خورشید همی کند سطر لابی کرده صف اختران گردون را درگاه تواند سال محرابی دارالضربی است کرد و گفت تو ایمن شده از مجال قلابی چون خاک به گاه خشم بشکیبی چون باد به وقت عفو بشتابی درگاه تو باب اعظم عدلست مهدی شده نامزد به بوابی ز آسیب تو از فلک فرو ریزند انجم چو کبوتران مضرابی از کار عدوت چون روان گردد تعلیم توان ستد رسن تابی از سیم مخالفت سخا ناید نشنیدستی ز سیم اعرابی تاریخ تفاخرست تشریفت هم اسلافی مرا هم اعقابی زوداکه به دلوشان فرو دادست این گنبد زود گرد دولابی ای چشم نیازیان ز جود تو چون بخت مخالفت به خوش خوابی گفتم که به شکر آن پدید آیم رخ کرده جلالت تو عنابی گفتا ز گرانی رکاب من زودا که عنان به عجز برتابی فتح‌البابی بکردم آخر هم با آنکه تو از ورای این بابی تا هست ز شصت دور در سرعت ایام چو تیرهای پرتابی خصم تو و دور چرخ او بادا طینت قصبی و طبع مهتابی چون دانهٔ نار اشک بدخواهت وز غصه رخش چو چهرهٔ آبی اسباب بقات ساخته گردون در جمله نه صنعتی نه اسبابی انوری : دیوان اشعار : قصاید : قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸۷ - مدح ابوالمفاخر امیر فخرالدین میرآب مرو معروف به آبی گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/16096