اگر چه از برمن بارها چو تیر بجستی هم آخرم بکشیدیی و چون کمان بشکستی درآمدم که نشینم، برون شدی به شکایت برون شدم که بیایم، درم به روی ببستی مرا به داغ بکشتی، ولی ز باغ رخ خود گلم به دست ندادی، دلم به خار بخستی هلاک همچو منی در غم تو حیف نباشد؟ من ار ز پای درآیم چه باک؟ چون تو به دستی مبین در آینه آن زلف و چهره را، که اگر تو چنان جمال ببینی کسی دگر نپرستی تو با کمال بزرگی و احتشام ندانم که در درون دل تنگ من چگونه نشستی؟ مرا ز مستی و عشقست نام زلف تو بردن که قصه‌های پریشان ز عشق خیزد و مستی نماز شام ندیدی؟ که پیش روی چو ماهت چگونه مهر عدم شد ز شرم با همه هستی مبر ستیزه، چو من کام دل ز لعل تو جویم چه حاجتست خصومت؟ بیار بوسه و رستی تو خود نیایی و من پیشت آمدن نتوانم مگر به دست رسولم حکایتی بفرستی اگر هزار دلست از غمت یکی نرهانم که باد و غمزهٔ چون تیر و باد و زلف چو شستی مترس در غمش، ای اوحدی، ز خواری و محنت که اوفتاده نترسد ز خاکساری و پستی گر آن دو نرگس جادو به جان خلاص دهندت زهی عنایت و دولت! برو! که نیک برستی اوحدی مراغه‌ای : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۷۶۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/17715