ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم اگر هزار فغان کرده است بلبل مست چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم میان لیلی و مجنون چو قرب جانی هست اگر چنانکه بود دوری دیار چه غم ز روزگار میندیش و کار خویش بساز چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم بزیر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست مرا که ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را ز رنج خاطر درویش دلفگار چه غم درین میان که گرفتار عشق شد خواجو گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم خواجوی کرمانی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۶۶۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/18947