ای جهانی محو رویت، محو سیمای که‌ای؟ ای تماشاگاه عالم، در تماشای که‌ای؟ عالمی را روی دل در قبلهٔ ابروی توست تو چنین حیران ابروی دلارای که‌ای؟ شمع و گل چون بلبل و پروانه شیدای تواند ای بهار زندگی آخر تو شیدای که‌ای؟ چون دل عاشق نداری یک نفس یک‌جا قرار سر به صحرا دادهٔ زلف چلیپای که‌ای؟ چشم می پوشی ز گلگشت خیابان بهشت در کمین جلوهٔ سرو دلارای که‌ای؟ نشکنی از چشمهٔ کوثر خمار خویش را از خمار آلودگان جام صهبای که‌ای؟ صائب تبریزی : دیوان اشعار : گزیدهٔ غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۷۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/19990