گواهی دهد چهرهٔ زرد من که دردی بود بی‌دوا درد من شدم خاک اگر از جفایش مباد نشیند به دامان او گرد من به گلزاری من ای صبا چون رسی بگو با گل ناز پرورد من که گر یک نظر روی من بنگری ترحم کنی بر رخ زرد من وگر یک نفس آه من بشنوی جگر سوزدت از دم سرد من هاتف اصفهانی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۶۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/20341