شوخی که به دیده بود دایم جایش رفت از نظرم سرو قد رعنایش گشت از پی او قطره زنان مردم چشم چندان که زاشک آبله شد بر پایش ابوسعید ابوالخیر : رباعیات : رباعی شمارهٔ ۳۷۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/20885