آنها که ربودهٔ الستند از عهد الست باز مستند تا شربت بیخودی چشیدند از بیم و امید، باز رستند چالاک شدند، پس به یک گام از جوی حدوث، باز جستند اندر طلب مقام اصلی دل در ازل و ابد نبستند خالی ز خود و به دوست باقی این طرفه که نیستند و هستند این طایفه‌اند، اهل توحید باقی، همه خویشتن پرستند شیخ بهایی : دیوان اشعار : غزلیات : غزلیات : غزل شمارهٔ ۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/22637