ای عبید این گل صد برگ بر اطراف چمن هیچ دانی که سحرگاه چرا می‌خندد با وجود گره غنچهٔ و تنگی دل او حکمتی هست نه از باد هوا می‌خندد چون ثبات فلک و کار جهان می‌بیند به بقای خود و بر غفلت ما می‌خندد عبید زاکانی : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۱۰ - در عبرت گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/23708