بهار پرده بر انداخت روی نیکو را نمونه گشت جهان بوستان مینو را یکی در ابر بهاری نگر ز رشتهٔ صبح چگونه می‌گسلد دانه‌های لولو را سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی ز دست چون بتوان داد روی نیکو را به باغ غرقهٔ خون است لاله دانی چیست ز تیغ کوه بریده است روزگار او را بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم ببوی گل بکف آریم جام گلبو را امیرخسرو دهلوی : دیوان اشعار : غزلیات (گزیدهٔ ناقص) : گزیدهٔ غزل ۲۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/26022