بار خدایا به فضل بندهٔ خود را گر بتوانی فرست پارهٔ باده زان می آسوده کز پیاله بتابد چون ز بلور سپید بسد ساده زانکه بدو تند کره رام توان کرد زانکه ازو گردد ایستاده فتاده زانکه مرا کره‌ایست تند و زنخ سخت سرکش و بدخو میانهٔ گله‌زاده بنده بدو جز به می سوار نگردد ور نبود می بماند بنده پیاده انوری : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۴۱۲ - شراب خواهد گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/28743